Tereny Rzepiennika zamieszkiwane były od bardzo dawna, świadczą o tym znaleziska archeologiczne pochodzące głównie z okresu neolitu (od około 4000 do 1700 roku p.n.e.). Przebywali tu ludzie prowadzący osiadły, kopieniczo – hodowlany tryb życia. Po ich pobycie pozostały krzemienne toporki, motyczki i pięściaki.
Pierwszy dokument dotyczący powstania Rzepiennika został wystawiony w 1344 r. przez króla Kazimierza Wielkiego. „Wiarygodne informacje o Rzepienniku pochodzą z dokumentu lokacyjnego wsi Czerwony Potok – dzisiejszej Kołkówki. Biskup krakowski Jan Radlica zezwolił założyć wieś w lasach i zaroślach nad Czerwonym Potokiem, koło wsi biskupiej Rzepiennik w ziemi bieckiej oraz w innym lesie pozyskanym w wyniku zamiany od plebana rzepiennickiego. Wieś miała się nazywać Czerwony Potok, zaś sołtystwo zostało nadane Janowi zwanemu Kołek (stąd późniejsza nazwa miejscowości Kołkówka). Wieś Turza wymieniona została po raz pierwszy w przywileju wystawionym w kancelarii Leszka Czarnego w 1288 r. Turza (Tura) była wsią stanowiąca własność benedyktynów tynieckich”.
Za czasów Króla Kazimierza Wielkiego (wiek XIV) do wsi gminy Rzepiennik Strzyżewski przybywali osadnicy z różnych stron. Założyciel Rzepiennika pochodził aż z Mazowsza.
Wiek XVI to czasy rozwoju folwarku pańszczyźnianego. Rozpoczyna się okres niewoli chłopów. Powstają folwarki, które nastawione są na zbyt i dlatego w coraz większym stopniu zostają wykorzystywani chłopi, którzy z trudem godzą się na zwiększanie swoich powinności. Do króla zaczynają napływać skargi związku ze wzrostem obciążeń pańszczyźnianych, które z początkiem XVII w. nasilają się. Po wojnie szwedzkiej cały kraj był bardzo zniszczony. Dzierżawcy, chcąc odzyskać to co utracili, nakładali na chłopów nowe ciężary. Dodatkowym problemem stały się epidemie, które wyludniały wsie i miasta.
Na wiek XVII przypada reformacja, która nie ominęła Rzepienników, była ona wyrazem protestu chłopów przeciwko nakładaniu na nich nowych obciążeń przez dzierżawców.
W XVIII wieku obciążenia z tytułu pańszczyzny i innych danin osiągnęły najwyższy wymiar. Do odrabiania pańszczyzny byli zmuszani nawet ci, którzy jej dotąd nie wykonywali. Doprowadziło to do wystąpienia chłopów w starostwie jodłowskim i libuskim. Bunt, który trwał od 1755 r. do 1758 r. („powstanie libuskie”), objął również wsie gminy Rzepiennik. Powstanie trwało trzy lata, doszło do wkroczenia wojska. Sytuacja ta zakończyła się sprawą sądową w Rozembarku, gdzie ustanowiono powrót chłopów do odrabiania pańszczyzny.
18 lutego 1846 r. wybuchła „rabacja chłopska”, ruch o najbardziej antyfeudalnym obliczu na ziemiach polskich, będący odwetem chłopów za lata pańszczyźnianego upokorzenia. Najbardziej tragiczny przebieg miała w powiatach: jasielskim, tarnowskim i bocheńskim. W powiecie gorlickim, w skład którego wchodziły Rzepienniki objęła ona około 20 wsi, w tym Rzepiennik Marciszewski, Turze i Olszyny. Rabacja stanowiła ogromny wstrząs dla ludności, jednakże prawdziwa klęska przyszła w latach 1847-1848, wtedy to nastały lata głodu, epidemie tyfusu, ospy i cholery. W ciągu dwóch lat zmarło w Rzepiennikach dwa tysiące osób. W roku 1848 dekretem cesarskim zniesiono pańszczyznę i nastąpiło uwłaszczenie. Spowodowało to zmiany w stosunkach społeczno-ekonomicznych w Galicji.
Koniec XIX wieku to lata, w których zaczęły powstawać pierwsze organizacje polityczne we wsiach dzisiejszej gminy Rzepiennik. Rzepienniki i sąsiednie gminy wiejskie tworzyły silną bazę dla ruchu ludowego. Funkcjonowało tu Polskie Stronnictwo Ludowe, istniał Związek Chłopski i Chłopskie Stronnictwo Rolnicze. Do Rzepiennika docierały pisma różnych odłamów ruchu: „Piast”, „Przyjaciel Ludu”, a później „Zielony Sztandar”, „Gazeta Chłopska,” i „Front Ludowy”. Wypowiadali się w nich chłopi z Rzepienników, Olszyn, Turzy i Sitnicy.
W roku 1914 wybuchła I Wojna Światowa. Pierwsze echa wojny dotarły w okolice Rzepiennika we wrześniu. Przez Rzepiennik Strzyżewski i sąsiednie wioski ciągnęła się linia frontu, gdzie walczyli żołnierze austro – węgierscy i poddani cesarstwa rosyjskiego. Przemarsze wojsk rujnowały chłopów, którym rekwirowano żywność i sprzęt. Za rabunkami mienia szły gwałty. Wkrótce losy wojny przechyliły się na korzyść drugiej strony – 2 maja 1915 r. ruszyła tzw. „operacja gorlicka”, czyli ofensywa wojsk niemiecko-austriackich. W jej wyniku wojska rosyjskie zmuszone zostały do odwrotu, a front przesunął się daleko na wschód. Po jego przejściu ukazał się ogrom zniszczeń.
Rejonu gminy Rzepiennik Strzyżewski nie ominęła II Wojna Światowa. Czasy okupacji hitlerowskiej oznaczały terror i eksterminację ludności polskiej i żydowskiej. Ludność nie pozostawała bierna na ludzką krzywdę. Od 1940 roku zaczynają powstawać konspiracyjne organizacje, między innymi: Związek Walki Zbrojnej (ZWZ) – Armia Krajowa i Bataliony Chłopskie, działał również oddział partyzancki BCh „A5”. W 1942 roku doszło także do jednego z najkrwawszych wydarzeń II Wojny Światowej na terenie gminy – hitlerowcy przeprowadzili likwidację żydowskiego getta w Rzepienniku Strzyżewskim – 364 osoby pochodzenia żydowskiego rozstrzelano w lesie Dąbry.
Największe nasilenie walk oddziałów Batalionów Chłopskich i ZWZ-AK miało miejsce w latach 1943 i 1944. Akcje zbrojne Batalionów Chłopskich jesienią 1944 r. stawały się coraz rzadsze, przyczyniła się do tego tragedia w Rzepienniku Suchym, która miała miejsce 26-29 sierpnia 1944 r., kiedy Niemcy rozstrzelali 19 zakładników oraz likwidacja Oddziału Regina II w lesie Dąbry w dniu 17 października 1944 r. w wyniku donosu jednego z mieszkańców (zginęło 18 partyzantów).
Dutka C.